குழந்தை

 இருவர் இணைந்து,
இருளில் ,
எழுதும் கவிதை!

தொலைந்து போதல்...

உறவினர் திருமணத்தில்
ஐந்து வயது மகன்,
தொலைந்து கிடைத்த
அரை மணி நேரத்தில்
உணர்ந்து கொண்டேன்...
இருபது வருடங்களுக்கு முன்
எட்டாம் வகுப்பில் தோல்வியுற்று
சென்னைக்கு
நான் ஓடிப் போனபோது
என் பெற்றோர்
அனுபவித்த வலியை!

போதையில் தலையாயது ...

ஆன்லைன் சாட்டிங்கில்
முதன் முதல் அறிமுகமான
முகமறியா பையனிடம் இருந்து,
கிராமத்துப் பெண்ணுக்கு
சில நாட்கள் கழித்து
எதிர்பாராதபோது
வரும் அலை பேசி அழைப்பு !

பாட்டி

இன்று பாட்டியின்
நினைவு தினம்.

எல்லா கோடை விடுமுறைக்கும்
பாட்டி ஊருக்குப்
போய் விடுவோம்.

பாட்டி யின்
நார்க்கட்டிலில்
நாளெல்லாம்
நாட்டுத்  தைலத்தின்
நறுமணம் சூழ்ந்திருக்கும்

அம்புலிமாமா கதைகளைப்
படித்துக் காட்டி
வெற்றிலை இடித்துக்கொடுத்து,
இன்ன பிற ஏவல்களை
நிறைவேற்றி ,
பாட்டியுடன்
இரவு
இரண்டாம் ஆட்டம் சினிமாவுக்குப்
போயிருக்கிறேன்.
பக்கத்து வீட்டு
சுறு சுறு கோமு அத்தையும்
உடன் வரும்.

கை நாட்டுத்தான் என்றாலும்
நாநுனியில் காவியங்கள் எல்லாம்
நர்த்தனம் ஆடும்!

வீட்டில் வளர்த்த
நாய் பூனை
கிளி கோழி எல்லாம்
பாட்டியின்
மிலிட்டரி ஆணைக்குக்
கட்டுப்படும்!

வெள்ளைச்  சேலையில்,
காதில் ,
அங்கும் இங்கும் ஆடும்
பாம்படம்.

பாட்டி பரிமாறிய
அடர்த்தியான நெய் மீன்
 குழம்பின் ருசியைத்
தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன் !


வேண்டுதல் எல்லாம்
வெளிப்படை தான் -
எல்லா மக்களும் நல்லா இருக்கணும்,
ஏம் பிள்ளைகளும் நல்லா இருக்கணும்

பிராயத்தில் கணவரைப்
பிரிய நேர்ந்து விட்டாலும் கூட
பிள்ளைகளைக்  கருத்தாய் வளர்த்து

ஆளாக்கிய பிடிவாதக்காரர் .

மறைந்து ஆண்டுகள்
பலவாகி  விட்டாலும் கூட
வெள்ளைச சேலை
முதியவர்கள் யாவரும்
பாட்டியாகவே தோன்றுகிறார்கள்!

அட்வான்டேஜ் பாச்சுலர்!

 

 நம் இளைஞர்கள் படித்து முடிந்து ஒரு நல்ல வேலை கிடைத்த உடனே கல்யாணத்திற்கு ஏங்க  ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள். அதில் ஒன்றும் தப்பில்லை  என்றாலும் கூட கல்யாணம் பண்ணி குடும்பம் நடத்துபவர்களின் அனுபவத்தையும் அவர்கள் சற்று சிந்தித்து பார்க்கலாம்.

ஒரு கல்யாணம் ஆகாத இளைஞனுக்கு உச்சி வெயிலுக்கும் நடு ராத்திரிக்கும் பெரிய வித்தியாசம் இல்லை. விருப்பம் போல எந்த நேரத்திலும் எங்கும் செல்லலாம்.  பாச்சுலர் விடுதியில் தங்கி இருக்கும் இளைஞனுக்கு கிடைக்கும் சுதந்திரமோ முழுமையானது.

அருகாமை பிக்னிக் ஸ்பாட்டிற்கு நினைத்த மாத்திரத்தில்  பல்சர் பைக்கில் பறக்கலாம். கொஞ்சம் அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் பின்னால் ஒரு தோழியையும ஏற்றிக்கொள்ளலாம்!


ஒரே நாளில் நான்கு சினிமாக்களுக்குச் சென்றாலும் கேட்பதற்கு ஆள் கிடையாது. திருமணமாகி விட்டாலோ மாதம் ஒரு சினிமா என்று ரேஷன் ஆகி விடும் - அதுவும் மனைவியுடன் மட்டுமே !


சொந்த ஊரில் இருக்கும் பாச்சுலர் இரவில் எந்த நேரமும் வீட்டுக்குத் திரும்பி வரலாம். இரவுக் காட்சி சினிமாவுக்கு போய்விட்டு ரோட்டோர கடைகளில் டிபனை முடித்து விட்டு படுக்கையில் வந்து விழலாம். பின்னணி இசையாக அப்பாவின் திட்டு ஒலிக்கக கூடும்!

இரவில், அன்று பார்த்த சினிமாவின் கதாநாயகியை  நினைத்து கனவு காணலாம். ஏராளமான இளம் பெண்களுடன் நெட்டில் சாட் பண்ணலாம். 


மனைவி வழிச் சொந்தங்களுக்கு, கல்யாணம இன்ன பிற வகையில் மொய் என்று  பாதி சம்பளத்தைக் கொட்டி அழவும் வேண்டி இருக்காது. 

பண்டிகைச் சமயங்களில் கூட ஒரு பாச்சுலர் பிரயாணம் பண்ண ரொம்ப அலட்டிக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. திருமணம் ஆகி குழந்தை குட்டி என்று ஆகி விட்டாலோ நிலைமை சிங்கி அடித்து விடும். 

மனைவுடன் வெளியே செல்லும் கணவன் எதிரே ஒரு அழகான பெண் வந்து விட்டால், உணர்வுகளை மறைக்க படும் பாடு அனுபவப் பட்டவர்களுக்கு தான் தெரியும்!

மனைவியின் அழகான தங்கையுடன் சற்று அன்பாக பேசி விட்டால் போதும், நான்கு அறைக்கு அப்பால் இருந்தாலும் மூக்கு வேர்த்து விடும் மனைவியின் முறைப்பு சிவனின் நெற்றிக்கண் !

படுக்கையில் வைக்கப்படும்  கோரிக்கைக்கு உணர்ச்சி வசப்பட்டு ஒத்துக்கொண்டு பின்னர் வருந்தாத கணவர்களும் உண்டா என்ன?! 
கணவர்கள் எல்லாரும் தங்களின்  கைப்பாவை ஆக இருக்கவேண்டும்   என்றே  மனைவிமார்  ஆசைப்படுகிறார்கள். ஆனால், அவர்களின் அண்ணனோ தம்பியோ அவ்வாறு இருந்தால்  அது வெட்கக்கேடு !

எப்போவாவது நடக்கும் பார்ட்டிகளில் மது அருந்தி விட்டு, கிலோ கணக்கில் பாக்கு மென்ற பிறகும் தயக்கத்துடன் பயந்து பயந்து வீட்டுக்  கதவைத் தட்டும் தர்மசங்கடம் எல்லாம் ஒரு பாச்சுலருக்கு இல்லை! 
பொய் பேசும் கட்டாயமும் இல்லை - "நீ ரொம்ப அழகாய் இருக்கிறாய்!" 
"இன்னிக்கு உன் சமையல் சூப்பர்"

சண்டைக்கோழி மனைவிகளுக்கு  பயந்து ஞாயிற்றுக்கிழமை அன்றும்  
ஆபிசில் குடியிருப்போரும் உண்டு. எதோ ஒரு காரணத்திற்காக மனைவி பிறந்த வீட்டுக்குச   சென்ற  பின் அந்த குறுகிய காலததில் தங்கள் பழைய இனிமையான பாச்சுலர் நாட்களை பேரு மூச்சுடன் எண்ணிப் பார்த்து,கொஞ்சம் வாழ்ந்தும் பார்ககிறாக்கள்!


வாய் தவறி மனைவியின் குடும்பம பற்றி ஏதேனும் உண்மையை உளறி விட்டு பின்னர் முன்றாம் உலகப்போர் ரேஞ்சுக்கு பயப்பட வேண்டிய நிலையும் ஒரு பாச்சுலருக்கு இல்லை!


அநேக மனைவிகள் நம் தம்பியிடமே நமது குறைகளை பட்டியல் இட்டு விட்டுச் சொல்வார்கள், "நீங்கல்லாம் அப்படி இல்லை".


"ஏண்டி...அப்படியானால் அவனையே கல்யாணம் பண்ணி இருக்க வேண்டியது தானே?!" (மனசுக்குள் தான்!!)


பாச்சுலர்களே ரூம் போட்டு யோசித்தால் பிழைத்தீர்கள். 

(Tamil Translation of my article published in Alive Magazine-Womans Era group, in its 1st April 2010 issue)

பங்களா தேஷ் போர்: நிக்சனை மிரள வைத்த இந்திரா

பங்களா தேஷ் போர்: இந்திராவும் நிக்சனும் 

நம் அண்டை நாடான பங்களாதேஷ் உருவாகிநாற்பதாண்டுகள் ட்டன. அதன் சுதந்திரத்தில் அன்றைய இந்திராவின்பங்குமகத்தானது. அதற்காக அவருக்கு அந்த நாட்டின் உயரிய ருதான "பங்கள
ாதேஷ் விடுதலை கௌரவம்"இறப்பிற்கு பிந்திய விருதாக வழ்ங்கப்பட்டது . அக்கால கட்டத்தில் (1971 இல்) அமெரிக்க அதிபராக இருந்தவர் நிக்ஸன். இவர் பாகிஸ்தானின் தீவிர ஆதரவாளர். மேலும் சீனாவுடனான உறவுகளை சீர்படுத்த அதீத அக்கறை கொண்டிருந்தார். அதிபர் பதவி ஏற்கும் முன்பே இது குறித்து 'டைம்'; இதழுக்கு பேட்டி ஒன்றை அளித்திருந்தார். " நான் சீனாவிற்கு செல்ல பெரிதும் ஆவலாக இருக்கிறேன் . ஒரு வேளை என்னால் முடியாமல் போய்விட்டால் என் பிள்ளைகள் அங்கு செல்வார்கள்". மாபெரும் நாடான சீனா வரும் 20 ஆண்டுகளில் உலகத்தலைமைப் பொறுப்பு ஏற்காவிட்டால் சர்வதேச சமுதாயம் தார்மீக அபாயததிற்கு உள்ளாகும். சீனாவுடன் இரகசியத் தொடர்புகளை ஏற்படுத்த பாகிஸ்தான் அதிபர் யாஹ்யா கான் பெரிதும் துணை புரிந்தார். மேலும் தனிப்பட்ட முறையிலும் நிக்சனுக்கும் பாகிஸ்தான் அதிபருக்கும் இடையே உணர்வு பூர்வமான நட்பு இருந்தது. அச்சமயம் நடந்து முடிந்த மாகாண சட்டமன்ற, மற்றும் நாடாளுமன்ற தேர்தல்களில் கிழக்கு பாகிஸ்தானின் அவாமி லீக கட்சி மாபெரும் வெற்றி ஈட்டியிருந்தது. இருப்பினும் அதன் தலைவரான ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மானுக்கு ஆட்சிப் பொறுப்பை விட்டுக் கொடுக்க அதிபர் யாஹ்யா கான் தயாராக இல்லை. தேசிய சட்டசபையில் மொத்த இடங்கள் 300 இல் 162 ஐ அவாமி லீக கட்சி கைப்பற்றி இருந்தது. சட்டமன்ற தேர்தலிலும் அறுதிப் பெரும்பான்மை பெற்று இருந்தது. பெரும் இந்திய நிலப்பகுதி பிரித்த மேற்கு பாகிஸ்தானுக்கும் கிழக்கு பாகிஸ்தானுக்கும் இடையே ஆழமான கசப்பும் அவ நம்பிக்கையும் நிலவி வந்தது. உருது மொழித் திணிப்பை எதிர்த்து பல வங்காளி மாணவர்கள் தங்கள் இன்னுயிரைத் தியாகம் செய்து இருந்தார்கள். . முஜிபுர் ரஹ்மானுக்கு பதவி மறுக்கப்பட்டதை எதிர்த்து கொதித்து எழுந்தது கிழக்கு பாகிஸ்தான். அவருடன் பேச்சு வார்த்தை ஒரு புறம் நடத்திக்கொண்டே வரலாறு காணாத அடக்கு முறையை ஏவி விட்டார் யாஹ்யா கான் . யுதர்களுக்கு எதிரான ஹிட்லரின் அடக்கு முறையை ஒத்திருந்தது அது. கைது செயயப்பட்ட முஜிபுர் ரஹ்மான் மேற்கு பாகிஸ்தானில், தனிமை சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். அக்கட்சியின் தலைவர்களுள் சிலர் கல்கத்தாவிற்கு தப்பி சென்று ' நாடு கடந்த அரசு' ஒன்றை அமைத்தார்கள். கிழக்கு வங்காளிகள், யாவரும் வயது, மற்றும் ஆண் பெண் பேதம் எதுவும் இன்றி புரட்சி பதாகையை உயர்த்தி பிடித்தார்கள். அங்கு போராடி வந்த 'முக்தி வாகினி ' புரட்சியாளர்களுக்கு இந்தியா அனைத்து உதவிகளையும் வழங்கியது. கிழக்கு பாகிஸ்தானில் இருந்து லட்சக்கணக்கான அகதிகள் அண்டை இந்திய மாநிலங்களுக்கு தப்பி வந்தனர். அவர்கள் எண்ணிக்கை வெகு சீக்கிரத்திலேயே ஒரு கோடியைத் தொட்டது. இந்திரா காந்தி அகதி முகாம்களைப் பார்வையிட்டார். அவர்களின் துயரம் பார்த்து கண் கலங்கினார் . "சர்வதேச சமுதாயம் இது பற்றி நிச்சயம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். பாதிக்கப்பட்டோருக்கு ஏதேனும் செய்தாக வேண்டும்." என உதவியாளர்களிடம் கடுமையான குரலில் உறுதிபட கூறினார். "இது தொடர நாம் அனுமதிக்க முடியாது". "பாகிஸ்தான் தன் பொறுப்புக்களை இந்தியா மீது சுமத்த முடியாது. அந்த நாடு உலக நாடுகளுடன் இணைந்து ஓர் அரசியல் தீர்வுக்கு முயற்சி செய்ய வேண்டும். அகதிகள் பாதுகாப்புடனும் கௌரவத்துடனும் சொந்த நாடு திரும்ப அனைத்து முயற்சிகளும் எடுக்க வேண்டும்" இராணுவத்தலையீடு செய்ய வேண்டும் என்று நாடு முழுவதும் ஒருமித்த கோரிக்கை எழுந்தது. ஜெயபிரகாஷ் நாராயணன் கூட அதனையே வலியுறுத்தினார். 1971 ஆம் ஆண்டு தொடக்கத்திலேயே இந்தியா, பாகிஸ்தான் மீது போர் தொடுக்கும் என்று அமெரிக்க வெளியுறவு அமைச்சர் ஹென்றி கிஸ்சிங்கர் அனுமானம் செய்து இருந்தார். அந்த ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் '9 'ஆம் தேதி கையெழுத்தான இந்தியா-சோவியத் நட்புறவு ஒப்பந்தத்தை அறிந்து 'இடி தாக்கிய நாகம்' போல அதிர்ந்து போனது அமெரிக்கா அமெரிக்காவும் சீனாவும் அதிகமாக இழைய ஆரம்பித்ததை சமாளிக்கும் பொருட்டே இந்தியா சோவித் நாட்டுடன் வரலாற்று சிறுப்பு மிக்க இந்த ஒப்பந்தத்தை ஏற்படுத்தியது. 1971 ஜூலை வாக்கில் அமெரிக்காவிற்கான இந்தியா தூதர் 'ஜா' விடம் கிஸ்சிங்கர் தொலை பேசியில் பேசினார். சீனா இந்தியாவைத் தாககினால் எந்த உதவியையும் எதிர் பார்க்கக் கூடாது என்று கண்டிப்புடன் தெரிவித்தார். இந்தியா பாகிஸ்தானைத் தாக்கினால் பொருளாதார உதவிகளும் ஏனைய உதவிகளும் ரத்தாகி விடும் எனவும் எச்சரித்தார். கிழக்கு பாகிஸ்தான் பிரச்னையை நிக்சனும் கிஸ்சிங்கரும் சரியாக புரிந்து கொள்ளவில்லை. அவர்கள் கண்முடித்தனமாக பாகிஸ்தானை ஆதரித்தார்கள். சீனாவுடனான புதிய நட்புக்கு மிக உதவிகரமாக இருந்ததால் அந்த நாட்டை விட்டு விலக முடியாத நிலையில் இருந்தது, அமெரிக்கா. மேலும் கிழக்கு பாகிஸ்தானை ஆதரித்தால் அதன் எதிரொலி தைவான் மற்றும் திபெத் பிரச்னைகளில் கேட்கக்கூடும்; இது சீனாவுக்கு அதிருப்தியைத் தரக்கூடும் என்றும் கவலைப் பட்டது. .


நிக்சனின் அழைப்பின் பேரில் 1971 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் தொடக்கத்தில் இந்திரா அமெரிக்கா சென்றார். மிகவும் மோசமாகிக் கொண்டிருந்த கிழக்கு பாகிஸ்தான் பிரச்னை பற்றிப பேசவே இந்த அழைப்பு; இருப்பினும் கிழக்கு பாகிஸ்தானை விடுவிக்கும் முடிவுக்கு ஏற்கனவே இந்திரா வந்து இருந்தார். வெள்ளை மாளிகைப் புல்வெளியில் நடந்த சம்பிரதாய வரவேற்பில் ஒரிசா மாநில வெள்ளம் பற்றிப் பேசிய நிக்ஸன் கிழக்கு பாகிஸ்தான் பற்றி வாய் திறக்கவேயில்லை. கடுப்பான இந்திரா அடுத்து பேசிய போது நிக்சனை ஒரு பிடி பிடித்து விட்டார். வெளிறிப்போனது அமெரிக்கா அதிபரின் முகம். இரவில் நடந்த விருந்தில் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்ளவே இல்லை. அவ்வளவு இறுக்கமான விருந்தை யாரும் கண்டிருக்க மாட்டார்கள்! மறுநாள் இந்திராவை 20 நிமிடங்கள் காக்க வைத்து பழி தீர்த்தார் நிக்ஸன். அந்த சந்திப்பில் 'இந்தியா-பாகிஸ்தான் ' எல்லையில் இருந்து படைகளை திரும்ப பெறக் கோரினார் அமெரிக்கா அதிபர். பதில் ஏதும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்துவிட்டார் இந்திரா. முக்கிய ஐரோப்பிய தலைநகரங்களுக்கும் இந்திரா சுறாவளி சுற்றுப்பயணம் மேற் கொண்டார். கிழக்கு பாகிஸ்தான் அகதிகள் பிரச்னையின் தீவிரத்தை விளைக்கி இந்தியாவுக்கு ஆதரவு கோரிய அவரது அழுத்தந்திருத்தமான வேண்டுகோளுக்கு பெரும் சாதகமான வரவேற்பு கிடைத்தது. 1971 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 3 ஆம் தேதி அன்று முன்னணி இந்திய விமானத்தளங்களை தாக்கியதன் மூலம் போரை ஆரம்பித்தார் யாஹ்யா கான். இந்திராவின் வேலை சுலபமாகப போய்விட்டது! கிழக்கு பாகிஸ்தானுக்குள் நுழையுமாறு இநதியபபடைகளுக்கு உத்தரவிட்டார். மேற்கில் தாக்குதலைத் தொடங்கியது பாகிஸ்தான். இந்தியபோர்க்கப்பல்கள் கராச்சி துறைமுகத்தை முற்றுகை இட்டன. இறுதியில் டாக்காவில் பாகிஸ்தான் படைகள் சரணடைந்தன. இந்தியா சுதந்திர பங்களாதேஷை டிசம்பர் 6 ஆம் தேதி யன்று அங்கீகரித்தது. இந்தியாவை ஒரு வில்லனாகவே நிக்ஸன் கருதினார். பாகிஸ்தானுக்கு அதரவாக 1971 ஆம் ஆண்டு போரில் சீனா குதிக்கும் என்ற அமெரிக்காவின் எதிர்பார்ப்பு பொய்த்துப போனது. இந்தியா சோவியத் நட்புறவு ஒப்பந்தம் அந்த வாய்ப்புக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. அமெரிக்காவின் கைகளையும் கட்டிப்போட்டது. அமெரிக்கா வங்காள விரிகுடாவிற்குள் "என்டர்ப்ரைஸ் " என்ற விமானந்தங்கிக்கப்பலை அனுப்பியது. சோவியத் ஏவுகணை கப்பல் பிரிவு ஒன்று அதனை இரகசியமாய் பின் தொடர்ந்தது .நிக்சனின் இந்த நடவடிக்கை குறைக்கின்ற நாய் கடிக்காது என்பதையே ஒத்து இருந்தது. ' "சோவியத் யூனியனின் பகடைக்காய் தான் இந்தியா" என்று உறுதியாக நம்பிய நிக்ஸன், பாகிஸ்தானை, அது அழித்து விடும என்று அஞ்சினார். தவறான பயம் அது. மேற்கு பாகிஸ்தானுக்குள்ளும் படைகளை அனுப்புகிறீர்களா என்று செய்தியாளர்கள் கேட்டதற்கு, அது நம் நோக்கமல்ல என்றார் இந்திரா. "அங்கு மக்களும் இராணுவமும் நமக்கு எதிராக இருப்பார்கள்". 1973 இல் பங்களாதேஷை அங்கீகரித்த நிக்ஸன் வருடாந்திர அறிக்கையில் இந்தியாவை வெகுவாக புகழ்ந்திருந்தார். "1971 ஆம் ஆண்டின் பிரச்னையில் இருந்து இந்தியா புதிய நம்பிக்கை வலிமை மற்றும் பொறுப்புகளுடன் எழுந்தது. அதனை அமெரிக்கா பெரிதும் மதிக்கிறது. அதன் புதிய அவதாரம், பொறுப்புகளுக்கேற்ப பரஸ்பர நலன்கள் அடிப்படையில் ஒத்துழைக்க அமெரிக்கா தயாராக இருக்கிறது" அக்காலகட்டத்தோடு ஒப்பிடுகையில் தற்போது இந்தியாவின் இராணுவ மற்றும் பொருளாதார வலிமைகள் பன்மடங்கு அதிகரித்துள்ளன . இத்தகைய சூழலில், சர்வதேச உறவுகளைப் பொறுத்த மட்டில்,இந்திராவிடம் இருந்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய படிப்பினைகள் பிரதமர் மன்மோகன் சிங்கிற்கு நிறையவே இருக்கின்றன!
(சங்கப்பத்திரிக்கை 'காப்பீட்டு ஊழியர்' இல் வெளியானதின் ஒரிஜினல் படிவம்)

மிதியடியைத் திருடுவோர்

இறையடியைத் தேடி
ஆலயம் செல்வோரிடம்
மிதியடியைத் திருடுவோர்
முச்சந்தியில்
கல்லடிக்கு தகுதியானார்!

Learning Swimming on my own (Published in Indian Express website)

LEARNING SWIMMING ON MY OWN
-------------------------------------------------------

It was during the peak of summer and was around noon. The sun was scorching.
I started to walk from my house towards a big well on the outskirts of my
town, in Tirunelveli district. My aim was to learn swimming on my own.

Having just passed my seventh grade, I was enjoying summer vacation. I had
learnt cycling on my own. I even learnt how to whistle by forming a
loop with my thumb and the index finger over my folded tongue. Raja, a
classmate of mine taught me this cool thing. For a school-going boy,
there was probably nothing cooler
than this.

I wanted to learn swimming for a while and had asked my dad, who was an
expert swimmer, to teach me the art but he was always busy with his job in
the port town of Tuticorin. I had learnt the theory of swimming from my
friends and had practised flipping my hand and feet while lying on my cot in
my bedroom. What made it all the more urgent was the fact that a few of my
friends could perform many stunts while in water. Some of them could go
underwater and emerge after a while with a handful of sand scooped from the
floor of the well. Some of them could stay underwater for a long time.

Whenever I happened to go beside the well, I used to watch curiously at
people swimming. Some would remain afloat for a long time. I admired the few
who jumped into the well from the top of the adjacent room housing a motor.
The splash it created would be so inviting that my urge to learn swimming
grew stronger each time I saw it.

On that day my mother along with my sisters and brother had gone to attend a
family function across the street. Thinking that it was the apt time, I
reached the well. The wall around the well was just two feet high even
though the well was deep and the pristine blue water enhanced the depth of
the well. There was no one in the vicinity except for a person who was
climbing stairs inside the well. He would have been in his twenties
and was leaving the place after having a bath.


 I descended the steps and was standing on the last stair above the water
level. I removed my shirt, rehearsed my swimming
lessons on my cot and jumped into the water.

Suddenly, everything appeared new to me. Hazy it was and I recalled the MGR
film Ulagam Sutrum Vaaliban (more precisely, the song sequence Aval oru
navarasa nadagam) MGR swims along with his lover. But he was wearing an
oxygen mask. I tried to do what I had all along practised on my cot. But I
was not successful.

I stretched and moved my hands, but was not able to move my legs. Theory was
way different from the practical. Once inside the water, I vigorously moved
my hands and came up. Once I reached the top I stopped flapping and sank
back. This routine continued for a few minutes.

I realised my predicament and suddenly thought about my parents and
siblings. I thought I was going to die. Suddenly, I could feel a pain in my
head. Someone had caught hold of my hair and was pulling me up. My saviour
was the man who I had seen me as I approached the well.

As I put on my shirt, he slapped me heavily on my back. I ran towards my
house, not having the courage to turn back. Behind, I could hear my saviour
reprimanding me.
(This was actually published in  The New Indian Express website, during October 2009)

Cuban Missile Crisis (1962) and India

We are going to celebrate soon the 40th Anniversary of our victory over Pakisthan, in 1971 war which resulted in the creation f Bangladesh . That was a magic moment to be cherished for long, by every Indian.


When political will is matched by meticulous army planning and resoluteness, wonders result. Credit goes to the then Prime Minister Mrs. Indira Gandhi and Army Chief. Gen. Sam Manekshaw, among others.


Retrospectively, one believes that solid Soviet Backing was the principal reason for Mrs Gandhi going ahead with her plans. There were reports that while war was at its peak in East Pakisthan, US seventh fleet (Pacific) was on its way to the Bay of Bengal and that a Soviet missile fleet was following, stealthily.


Also it is obvious that had Pakisthan possessed N-capability then , Indira might not have preferred military means, to solve the refugee problem emanating from the then East Pakisthan.


The creation of Bangladesh is the main reason for the menacing nature of Pakisthan towards India.The next important reason for that nation to indulge in covert war is India 's conventional military superiority and superior N-capability.


Both nations being nuclear capable, it should be the solemn duty of the heads of governments to ensure that the relations are normalized at the earliest. Give and take should be the basic principle, in any ticklish question, especially Kashmir .


Pakisthan should rein in terrorists by all means. India on its part, should understand the difficulties being encountered by the Pakisthani government due to internal bickering, and do anything possible to bring back the relations to the normal track.


India cannot also be expected to be patient eternally just because Pakisthan has N-weapons, in the face of continuing terrorist strikes, inside India emanating from that nation.


Cuban missile crisis of 1962 which brought the world closer than ever before or since, to Nuclear apocalypse, is an amazing case study in this regard.


With more than thousands of N-weapons on both sides, Kennedy was reported to have said that he would have no option but to order a N-strike over USSR , if the Soviets attacked Berlin , following an American air raid and invasion of Cuba ! The Soviets had sent more than 40 thousand troops, and Intermediate and Medium range N-weapons as well as battle field N-weapons, to defend Cuba against a probable US attack.


Fortunately possible end of civilization was averted due to the deft handling of the crisis by Kennedy and Khrushev. Russia accepted to withdraw its offensive weapons from Cuba and America assured that it would not invade Cuba . USA also agreed to secretly remove N-missiles from Turkey . Moscow could be attacked within minutes from there!


During the naval blockade by American navy around Cuba , against Soviet ships carrying N-weapons, a US spy plane was shot down over Cuba by Russian Anti aircraft battery and another strayed in to Soviet territory, near Alaska . These incidents were ignored by both sides, gracefully.


Here it is relevant to note that Kennedy did not heed the advice of most of his aides, for an all out air strike against Cuba . Also he brushed aside Generals' advices, for the same, since he had lost faith in them, following the Bay of Pigs fiasco. That proved good for the world! Instead of air strikes, he ordered a Naval blockade.


During the peak of Cuban Missile crisis, more than 2000 N- bombs were kept ready, in missiles and air borne bombers, by US to be hurled over USSR !


Russians in Cuba also possessed powerful N-bombs to be hurled into America , which had lethal power more than all bombs used in the entire human history, in case of invasion, against Cuba ! They had battlefield N-weapons to be used against American infantry units, landing in Cuban soil!


Castro and Che Guvera were ready to fight and die for their ideals, where as Khrushev, believed communism should be spread far and wide to live, not to die!


Castro was the ultimate winner who could continue in power for around half a century, following the American assurance of non invasion although economic sanctions continued.


During crisis, Kennedy was reported to have said," I am concerned not only about our country, our people, our future and our hopes, but also young people around the world who might not even know about the confrontation, but whose lives will be snuffed out, who have no saying, at all"


Khrushev was also aware that his country men and future generations would never forgive him, if he did not take adequate steps to avoid a possible III World war.


To avoid such a scenario again, India and Pakisthan should always remember that just before 1947, we had been brothers.


We should develop brotherliness again in the interests of economy and commerce as well as, well being of people, especially younger generation.


People to people contact should be strengthened further in many fields. That will have a positive effect in political sphere too.


Peace in the sub continent will augment the Indian desire to become a super power, and for Pakisthan, her economy will get cured. It is obvious people in both the nations only want these.


We should never allow Americans as well as Chinese to fish in troubled waters here.


Because if war erupts between India and Pakisthan, it may soon turn out to be a N-war consuming everything in its wake, these sixty years of development in all fields apart from millions of people in both the sides.


Leaders, have special responsibility in this regard, both inside the government and outside to create conditions for a viable peace environment, in both the nations.
(This was actually published in Times of India website, during February 2011)